Έφυγε σε ηλικία 84 ετών ο μεγάλος κωμικός ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου Θανάσης Βέγγος...........
Στην ιστοσελίδα veggos.gr το μαύρο έχει βρει τη θέση του, κατάφερε να διώξει το λευκό από το ασπρόμαυρο φόντο στο οποίο μάθαμε, συνηθίσαμε, αγαπήσαμε να τον βλέπουμε. “Η Ελλάδα έχασε το γέλιο της” αναγράφεται στο πάνω μέρος του συγκεκριμένου site και κανείς δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση.
Μπορεί στις μέρες που ζούμε, η Ελλάδα να έχει χάσει από καιρό το χαμόγελό της, αλλά η “φυγή” του Θανάση Βέγγου δεν κόβει χαμόγελα, κόβει το γέλιο, εκείνο το συνεχόμενο, παρατεταμένο γέλιο που είχε ο ίδιος και έμοιαζε με κραυγή ελευθερίας. Ελευθερία έκφρασης, κίνησης, υποκριτικής, ηθοποιίας. Όλα εκείνα που τον έκαναν “σχολή”, που του έδωσαν το δύσκολο τίτλο της μοναδικότητας.
Γιατί, ποιος έχει ενστάσεις (και αν έχει, ας τις παραθέσει από κάτω) ότι ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας “αταίριαστος” άνθρωπος, σε ένα περιβάλλον ελληνικού κινηματογράφου, το οποίο δεν ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του (τη χρυσή εκείνη περίοδο, το ελληνικό σινεμά ήταν μια μικρογραφία του Χόλιγουντ), αλλά εκείνος ποτέ δεν έκατσε να φορέσει “κοστούμι” για να νιώσει μέρος του συστήματος. Μακριά από κοσμικότητες, σε απόσταση εξωφρενικής ασφαλείας από τα ΜΜΕ (πιο εύκολο ήταν τα τελευταία 50 χρόνια να μιλήσεις με τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χωράς, παρά με τον Θου-Βου), σε μια μοναχικότητα που έβγαινε ακόμη και στο πανί
Οι ταινίες του ήταν “Βέγγος”. Είχαν ένα μπραντάρισμα που όμοιό του δεν έχει βιώσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Και η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν κάτι το ξεχωριστό, αλλά οι κομεντί της, θα μπορούσαν να έχουν πρωταγωνίστριες και την Τζένη Καρέζη ή τη Μάρω Κοντού. Στο Δράκο μόνο αυτός θα μπορούσε να ήταην. Τα χαστούκια από τον Χατζηχρήστο στον Ηλία του 16ου μόνο εκείνος μπορούσε να τα δεχθεί στην πραγματικότητα και όχι “μονταρισμένα”. Στο Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση, ποιος θα μπορούσε να κερδίσει έτσι το κοινό; Στο Θου-Βου δεν θα μπορούσε να παίξει άλλος. Κανείς.
Κι όμως, δεν ήταν σταρ. Δεν ήταν Κώστας Βουτσάς (ίσως με διαφορά ο πιο star quality ηθοποιός αυτής της χρυσής περιοχής), δεν είχε την ιδιοσυγκρασία του Κώστα Χατζηχρήστου, ούτε την καθολική αποδοχή π.χ. του Βασίλη Αυλωνίτη. Ναι, ο Θανάσης Βέγγος είχε τρελαμένους οπαδούς-θεατές, αλλά μια μερίδα κοινού έβλεπε τις δουλειές του σαν b-movies ή τέλος πάντων “κρύου” χιούμορ, παρότι επρόκειτο για τις πιο one man show ταινίες που έχει να επιδείξει ο ελληνικός κινηματογράφος.
Ίσως, να υπάρχει ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτό, όμως οι ταινίες του Βέγγου δεν ήταν βασισμένες στις έξυπνες ατάκες. Ήταν “κτισμένες” πάνω στο πώς τις έλεγε, πώς τις εξέφραζε με γουρλωμένα μάτια, με σπασμωδικές αντιδράσεις, με ένα χαμόγελο που δεν ήξερες αν ήταν ψυχοπαθή που του αρέσει να γελάει ή ενός εύθυμου ανθρώπου που ξέρει να τρελαίνεται.
Κι έξω από αυτά, μακριά από τα φώτα, στο προσωπικό του, ήσυχο σκοτάδι, να κρατάει μια απόσταση, να παρατηρεί αλλά να μην παρακολουθεί, να κοιτάζει, αλλά να μην μένει κολλημένος στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Τα τελευταία χρόνια, καθώς μεγάλωνε, καθώς έφτανε στο τέλος, το περίμενε λες και ήταν έτοιμος από καιρό.
Εμφανίστηκε σε μετρημένες βραβεύσεις (μία στον Κορυδαλλό το 2002, μία στο Φάληρο για την πλατεία που πήρε το όνομά του, άλλη μία στον Κάρολο Παπούλια για το Τάγμα του Φοίνικα και στα βραβεία του περιοδικού Status). Πήγε, κάθισε, δεν μίλησε πολύ, έκλαψε λιγότερο, συγκινήθηκε αρκετά. Όχι για να τον δουν οι κάμερες, γιατί απλώς δεν περίμενε ότι θα μείνει στην ιστορία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία: Ήταν ένας και σαν αυτόν δεν θα γίνει άλλος κανείς. Τώρα που σταμάτησε να τρέχει, καταλάβαμε ότι σαν τον Βέγγο, έτρεχε μόνο ο ίδιος...
πηγη.http://news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου