ΑΥΤΟΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ
ΕΓΩ,Η ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ
Είμαι ίσως η μοναδική γνωστή στα παγκόσμια χρονικά ύπαρξη που μπορεί να συναγωνιστεί τις γυναίκες της Νέας Δημοκρατίας με τα διπλά επώνυμα .Έχω βλέπεις τόσα πολλά προσωνύμια : μαγνητική κάρτα, πλαστικό χρήμα ,βραχνάς των ελληνικών νοικοκυριών.
Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι εντελώς άδικο.Εχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο μικρή,κομψή,λεπτή,και φίνα είμαι ?
Ναι κάτι σαν την γυναίκα των ονείρων σου.
Είμαι ακόμη χρωματιστή,κόκκινη,πράσινη ,κίτρινη,μπλέ,διαθέτω ανάγλυφα γράμματα για να έχεις κάτι να ακουμπήσεις όταν ανοίγεις το φάκελο του μηνιαίου λογαριασμού,ενώ μπορώ να φιλοξενήσω με ζέση ακόμη και την φωτογραφία του αγαπημένου σου αναδεξιμιού – κουταβιού –αυθαίρετου εξοχικού στο στο Δήλεσι. Αγαπώ τις ζεστές των πορτοφολιών,όμως αυτό πού με οδηγεί σε ξέφρενο παραλήρημα είναι η επαφή της πίσω μαγνητικής πλευράς μου – μην πάει ο νους σας στο πονηρό – με τα μηχανήματα αυτόματης χρέωσης των καταστημάτων.Πώς το έλεγε ο Φρεντ Φλινστόουν? Για-μπα-ντα-μπα-ντου!!!
Βέβαια,μη νομίζεις πως δε ζω κι εγώ τις δύσκολες στιγμές μου. Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η μεγάλη μου δυστυχία –πέρα από εκείνες τις ταπεινές προπληρωμένες κάρτες – είναι πως δεν μπορώ εγώ η ίδια να έρθω σε επαφή μαζί σου.Έτσι καταφεύγω στη λύση της παλιάς καλής προξενήτρας .Κυρίες με περίεργες φωνές και θράσος που καμία φορά φτάνει και περισσεύει για να καταλάβεις πως έχουν διατελέσει με επιτυχία σε ρόλο πεθεράς,αναλαμβάνουν να λιώσουν το μανικιούρ τους στα πλήκτρα του τηλεφώνου, να σε πάρουν ξανά και ξανά σε κινητά και σταθερά –ποτέ μην εμπιστεύεσαι τον Skype αριθμό σου σε ξένους-και να σε πείσουν πως αξίζει να με αποκτήσεις .
Σωστά κατάλαβες.Έιναι οι ίδιες κυρίες που όταν με αποκτάς και –ατιμούτσικο-ξεχνάς να πληρώσεις την τόση δα μικρούλα καταβολής καλούν σχεδόν με μονομαχία και απόκρυψη αριθμού για να σου βάλουν χέρι,τις φωνές,λίγο ακόμη σφίξιμο στην οικονομική θηλιά που τυλίγεται σαν κισσός γύρω από τον λαιμό σουΚαι τότε με μισείς,με παραχώνεις σε συρτάρια ή ακόμη χειρότερα με κόβεις με μανία σε χίλια κομματάκια ψελλίζοντας ακατάληπτα:<<Δεν σε θέλω,δεν σε θέλω δεν σε θέλω>>.Εμένα που σου δόθηκα άνευ όρων,με δωρεάν συνδρομή για πάντα,με πιστωτικό όριο που υπερβαίνει οκτώ φορές τον μηνιαίο μισθό σου και μυριάδες πόντους στο σούπερ μάρκετ,στα ταξίδια σου,στο βενζινάδικο της γειτονιάς.Ευτηχώς την επόμενη μέρα καταλαβαίνεις το μοιραίο σου λάθος και ζητάς από την τράπεζα σου ένα φτυστό κλώνο μου.Είδες τι μεγαλόψυχη που είμαι? Μέχρι και τις άτοκες δόσεις μπορώ να σου συγχωρήσω,όταν άσπλαχνε ,δεν αφήνεις να φορτωθώ πάνω μου όσα περισσότερα ευρώ μπορώ και με ταΐζεις με μηνιαία ψιχουλάκια.
Αλλά ακόμα κι έτσι επιβιώνω 365 μέρες τον χρόνο για να επελάσω με δόξα και τίμη σε περιόδους γιορτών αλλά και εκτώσεων .Γιατί κάθε visa κάθε master
Κάθε diners μπορεί διατηρήσει στο ακέραιο το δικαίωμα της στο όνειρο.
Και τι καλύτερο από τις ατέρμονες βόλτες στις βιτρίνες από εκείνο το γλυκό γαργάλημα που προκαλώ στα καταναλωτικά σου αισθητήρια,από τη δικαίωση που νιώθει το cvc και το cvc2 κάθε φορά που ξεμυτίζω ως άλλη φιναλίστ διαγωνισμού ομορφιάς από το μέσο ελληνικό πορτοφόλι.Ονειρικό!!
πηγή: το έχω κρατήσει απο ένα περιοδικό δεν θυμαμαι ποιο
το έχει γράψει ο Κώστας Μπουρούσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου